آموزش نهج‎البلاغه در دانشگاه‌ها و ارائۀ راهکاری مناسب برای تدریس آن در مقطع کارشناسی (بررسی موردی دانشگاه تهران و علامه طباطبایی)

چکیده آموزش نهج‎البلاغه به عنوان یکی از شاخه‎های مهم متون اسلامی در قالب واحدهای درسی اصلی و اختیاری، بیش از سه دهه در دانشگاه‎های ایران مورد توجه قرارگرفته‎است. یکی از شیوه‎های مطرح و تقریباً سنّتی آموزش این متنِ عظیم، بیان آموزه‌‌های دینی، معرفتی، اعتقادی و تربیتی نهج‎البلاغه است. این در حالی است که نهج‎البلاغه در تقسیم‎بندی متون، یکی از شاخه‎های مهم متون ادبی شناخته می‌‌شود؛ لذا، توجه به جنبه‎های ادبی آن امری ضروری در آموزش است، زیرا استادان می‎توانند با استفاده از روش‎های کارآمد و نوین تدریس، مهارت‎هایی همچون صحیح‎خوانی، درک و فهم معنایی، ذوق ادبی و تشخیص ویژگی‎های سبکی حضرت علی (ع) را در دانشجویان افزایش دهند. امروزه، نظریه‎پردازان و متخصصان آموزش متون ادبی، راهبردهای کارآمدتری را برای آموزش نهج‎البلاغه ارائه‎داده‎اند که نه‎تنها به آموزش آموزه‌‌های محتوایی آن اهمیت می‌‌دهد، بلکه ادبیّت این متن عظیم ادبی را نیز پوشش می‌‌دهد. از این رو، جستار حاضر درصدد معرفی این راهبردها و میزان اجرای آن‌ها در دانشگاه‌‌های تهران است. روش پژوهش توصیفی ـ تحلیلی و ابزار اصلی آن را پرسشنامة محقق ساخته است. برخی از مهم‎ترین یافته‌‌های پژوهش نشان‎داد که نهج‎البلاغه در دانشگاه‎های تهران به عنوان یک متن ادبی تدریس نمی‎شود و بیشتر به مسائل محتوایی آن توجه می‌شود.